Amaç: Bu çalışmada, tolerans kırıcı moleküllerin bir immünoterapi modelinde sınanması amaçlandı. Hastalar ve yöntemler: Bu çalışmaya başarılı subkütan immünoterapi almış astım hastaları (n=3) alındı. Heparinli kandan izole edilen periferik kan mononükleer hücreler, immünoterapi alerjenleri ve kontrol alerjenlerinin yokluğu veya varlığında, beş gün süre ile interlökin (IL)-1b, IL-6, TLR4 ve TLR8 ligand stimülasyonu ile kültüre edildi. CFSE seyreltme yöntemi ile akım sitometrisi kullanılarak CD4+ T hücre proliferasyonu incelendi. Bulgular: Hastaların tümünde immünoterapi alerjenlerine CD4+ T hücre yanıtsızlığı mevcuttu. Bu yanıtsızlığın IL-1b uyarımı ile ortadan kalktığı, ancak bazı kontrol alerjenlerine yanıtsızlığın sürdüğü gözlendi. Sonuç: Alerjik hastalık frekanslarındaki artışın frenlenebilmesi, çevresel tolerans mekanizmaları ve bu yolaklar üzerinde etkili faktörlerin iyi anlaşılması ile mümkün olabilecektir. Toleransı kıran faktörlerin iyi belirlenmesi ile daha etkili çevresel tolerans oluşturma yöntemlerinin geliştirilmesi mümkün olabilecektir.

Objectives: This study aims to test tolerance-breaking molecules in an immunotherapy model. Patients and methods: Asthmatic patients (n=3) with successful subcutaneous immunotherapy were enrolled to study. Peripheral blood mononuclear cells isolated from heparinized blood were cultured in the absence or existence of immunotherapy allergens and control allergens, under interleukin (IL)-1b, IL-6, TLR4- and TLR8-ligand stimulation for five days. CD4+ T cell proliferation was investigated by flow cytometry, with CFSE dilution method. Results: All patients were CD4+ T cell unresponsive to immunotherapy allergens. This unresponsiveness was broken by IL-1b stimulation; however, it was maintained in the presence of certain control allergens. Conclusion: It is requisite to understand peripheral tolerance mechanisms and influential factors on these pathways to minimize the incidence of allergic diseases. It is possible to develop more effective and novel peripheral tolerance induction modalities by defining the factors which are capable of breaking peripheral tolerance.

Amaç: B u ç alışmada, i nterlökin-12 ( IL-12) v e p rotaminin b irlikte k ullanımının i ntrakraniyal o larak inoküle edilmiş C6 glioma sıçan modelinde antitümöral, antianjiyojenik ve immünolojik etileri araştırıldı. Gereç ve yöntemler: Altmış adet 12 haftalık ortalama 208±19 g ağırlığında Sprague-Dawley cinsi dişi sıçan altı gruba ayrıldı: Grup A’da yalnızca C6 glioma hücreleri inoküle edildi; grup B’ye tümör ile birlikte intrakraniyal olarak 10 ng rekombinant IL-12 (rIL-12) verildi; grup C’ye intrakraniyal olarak 10 ng rIL-12 ile birlikte subkutan 60 mg/kg protamin verildi; grup D’ye yalnızca subkutan protamin verildi; grup E’ye subkutan olarak yalnızca taşıyıcı verilirdi; grup F’ye tümör ile birlikte subkutan 10 ng rIL-12 ve protamin verildi. Bulgular: İntrakraniyal olarak uygulanan rIL-12 ve protamin, hem anti-tümöral hem de anti-anjiyogenik etkiler gösterdi (p=0.001). İntrakraniyal rIL-12 uygulaması, periferik kandaki Th2 hücrelerinin oranını düşürdü (p=0.03) ve sıçanların sağkalımlarını iyileştirdi (p=0.001). Protamin, IL-12’ye ek olarak ya da tek başına T yardımcı hücre popülasyonunda ölçtüğümüz immünolojik bir değişiklik yaratmadı. Sonuç: Rekombinant IL-12 ve protamin sıçanlarda intrakraniyal olarak inoküle edilen gliomaya karşın etkin olmakta, sağkalımı tek başına veya birlikte uygulanması ile anlamlı bir iyileşme sağlamakta ve periferik kandaki T yardımcı hücrelerinin sitokin salgılama profilini Th2 aleyhine değiştirmektedir.

Objectives: This study aims to investigate the anti-tumoral, anti-angiogenic and immunologic effects of interleukin-12 (IL-12) in combination with protamine in intracranially inoculated rat C6 glioma model. Material and methods: A 12-week-old 60 female Sprague-Dawley rats with a mean weight of 208±19 g were divided into six groups: C6 glioma cells were inoculated in group A; tumor in combination with recombinant IL-12 (rIL-12) 10 ng were inoculated intracranially in group B; rIL-12 10 ng intracranially with protamine 60 mg/kg subcutaneously were given to group C; protamine subcutaneously was given to group D; vehicle was given subcutaneously to group E; rIL-12 10 ng was subcutaneously given with protamine and tumor was inoculated in group F. Results: Intracranial rIL-12 and protamine exerted both anti-tumoral and anti-angiogenic effects (p=0.001). Intracranial rIL-12 administration significantly diminished peripheral blood Th2 cell ratio (p=0.03) and improved survival of the rats (p=0.001). Protamine monotherapy or in combination with IL-12 showed no immunologic alteration in T helper cell population. Conclusion: Recombinant IL-12 and protamine are effective against intracranially inoculated glioma, improve survival significantly as monotherapy or combination therapy and alter T helper cell cytokine secretion profile in favor of Th2 in rats.

Hücre proliferasyon hızının belirlenmesi, tümör biyolojisinin temel parametrelerinin anlaşılması için önemlidir. Bu, hücre proliferasyon testlerinin karşılaştırmalı olarak analizini gerektirmektedir. Mevcut hücre proliferasyon testleri Deoxyribonucleic acid (DNA) sentezi, metabolik aktivite, proliferasyon işaretçileri ve ATP içeriğinin ölçümüne dayalı testler olmak üzere dört ana grup altında sınıflandırılabilir. DNA sentezinin belirlenmesine dayalı hücre proliferasyon testlerinde başlıca radyoaktif (3H timidin) veya floresan özellikli (BrdU, EdU ve benzeri) olmak üzere timidin analogları kullanılmaktadır; böylece hücre proliferasyonu timidin analoglarının yeni sentezlenen DNA’ya katılımı üzerinden izlenebilmektedir. Metabolik aktivite temelli proliferasyon testleri ise, genel olarak WTS ve MTT gibi tetrazolyum tuzlarının hücre tarafından kullanımına dayanmaktadır. Poliferasyon işaretçisi temelli testlerde başlıca prolifere hücre çekirdek antijeni (PCNA) ve fosfohiston H3 için olmak üzere antikorlar kullanılmaktadır. ATP temelli testler de hücre proliferasyonunu belirlemek için bir diğer alternatif olup, hücre popülasyonundaki artan ATP miktarına göre proliferasyon belirlenir. Bu makalede, doğa bilimcilere ve konu ile ilgili klinik araştırmacılara deney tasarımına yardımcı olunması amacı ile çeşitli ticari proliferasyon kitleri karşılaştırıldı. Ayrıca bu testler maliyet parametresinin de dahil olduğu parametrelere göre karşılaştırmalı tablolar halinde verildi.

Determination of cell proliferation rate is the key to understand the basic parameters of tumor biology. It requires a comparative analysis of proliferation assays. Current cell proliferation assays can be classified in four main groups based on deoksiribonükleik asit (DNA) synthesis, metabolic activity, proliferation markers and ATP content. DNA synthesis-based cell proliferation assays mainly use radioactive (3H thymidine) or fluorescent (BrdU, EdU, etc.) thymidine analogues; thus, cell proliferation can be monitored through incorporation of thymidine into newly synthesized DNA. Metabolic activity-based proliferation tests are usually relies on the utilization of tetrazolium salts such as WTS and MTT by cells. Proliferation marker-based assays mainly use antibodies against proliferating cell nuclear antigen (PCNA) and phospho histone H3, in particular. ATP-based tests are another alternative for determination of cell proliferation, which rely on the increased ATP content in the population of the cells. In this article, various commercial proliferation kits were compared to assist to the life science researchers and the subject-related clinical researchers for experiment design. In addition, these tests

Enflamasyon hayvanlarda çeşitli uyaranlara karşı doğal bir yanıt mekanizmasıdır. Enflamatuvar kaskadın başlaması ve progresyonunda, filogenetik sınıflar içerisinde benzer yollar izlenebilir. Bununla birlikte, kronikliğin düzenlenmesi veya enflamatuvar ortamın mikro doku çevresi üzerindeki sonuçları organizmadan organizmaya değişiklik gösterir. Kök hücreler dokuların korunması ve restorasyonu için bütünleyici olduğundan, enflamasyonun kök hücreler üzerindeki etkileri immünoloji, hücre biyolojisi veya tıp bilimi gibi çeşitli disiplinler için de önemlidir. Ayrıca bu hastalıkların birçoğunda nihayetinde işlevi bozuk olan kök hücreler mevcut olduğu için, kök hücreler ve hastalık durumları birbirleriyle yakından ilişkilidir. Bu nedenle, kök hücreler ve enflamasyon arasındaki etkileşimin aydınlatılması, insanlarda rejeneratif tedavilerin geliştirilmesine yardımcı olacaktır. Bu derlemede, kök hücrelerin enflamatuvar işaretler üzerindeki düzenlenme modları ve enflamasyonun hastalık durumları ile olan ilişkisi, rejeneratif tıp perspektifinden irdelendi.

Inflammation is a natural response mechanism to various stimuli in animals. The initiation and progression of inflammatory cascade may follow similar routes within the phylogenetic classes. However, the regulation of the chronicity or the consequences of the inflammatory milieu on the tissue microenvironment varies among organisms. Since stem cells are integral to the maintenance and restoration of tissues, the effects of inflammation on stem cells is an important aspect in various disciplines such as immunology, cell biology or medical science. Additionally, stem cells and the disease states are closely associated, as the majority of the diseases contain stem cells that ultimately malfunction. Therefore, elaborating on the interplay between the stem cells and inflammation would be instrumental in designing regenerative therapies in humans. In this review, the modes of regulation of stem cells upon inflammatory cues and the relationship of inflammation to the disease conditions will be discussed with an outlook on regenerative medicine.